Als ik iemand interview, typ ik razendsnel mee wat hij of zij vertelt terwijl ik tegelijkertijd mijn interviewkandidaat aan blijf kijken. Voor mij is het een tweede natuur, maar vaak roept het de nodige verbazing op. Of ik echt zo snel en blind kan typen…? Euhm: ja. Dat krijg je als je dag in dag uit interviews uitwerkt, en dat inmiddels al twintig jaar. ‘Ieder zijn vak’ zeg ik altijd maar. Vinden de interviews via Teams plaats, dan zien mensen mijn vingers niet over het toetsenbord vliegen, maar ze horen het blijkbaar wel. Ondanks een extra stil toetsenbord en een headset die omgevingsgeluid dempt, horen ze wat tikken en klikken terwijl ik stoïcijns de webcam in blijf kijken. Dan vragen ze zich soms af wat het toch is dat hun gedachten onderbreekt. Dat ben ik dus, met mijn gerammel. Eén keer sprak ik iemand die er compleet door blokkeerde. ‘Ik kan niet nadenken als ik je hoor tikken’, werd me verteld. Of ik dus kon stoppen met dat storende geluid. Tja. Gossie. Stiekem probeerde ik nog heel voorzichtig wat woorden te tikken, maar al snel wist ik: dit vraagt om extreme maatregelen. Terug naar pen en papier, dat was lang geleden!